We weten allemaal hoe belangrijk het is om in ons leven je zo nu en dan even terug te trekken uit ons bestaan en alleen te zijn met onszelf, alleen met de stilte, alleen met het universum wat ons omringt. Hoe wezenlijk om ruimte te bieden aan de kluizenaar in onszelf en afstand te nemen van de menigte van stemmen om ons heen, van alle verwachtingen en verplichtingen, van de sociale conventies en de sociale druk. Opdat we in de stilte onze eigen innerlijke stem weer kunnen horen, en in de ruimte onze eigen vrijheid weer kunnen voelen.
We weten hoe belangrijk dit is, maar toch zijn wij dikwijls geneigd dit innerlijk weten te veronachtzamen. Zelfs in een lange zomervakantie blijven we vaak voortdurend verbonden met onze partner, kinderen en familie, en komt het bijna niet in ons op een paar dagen alleen door te brengen. Een drempel die vooral door jezelf wordt opgeworpen, ontdekte ook ik weer toen ik op de valreep van deze zomer, mijn wens om een paar dagen alleen te zijn voorlegde aan mijn partner. “Natuurlijk, moet je doen”, zei ze. “En ik vind het zelf eigenlijk ook wel fijn om even op mijzelf te zijn”.
Het alleen-zijn in de stilte is natuurlijk ook dikwijls iets wat we mijden omdat we weten dat we zullen gaan ervaren hoe het werkelijk met ons is en we bang zijn voor wat we in de spiegel van onze ziel zullen gaan zien. Dat we niet echt ons eigen leven aan het leiden zijn, dat we ons ergens in gekwetst voelen, dat er verlangens in ons leven die onvervuld zijn, frustratie, angst, onmacht of wat dan ook waar het dagelijks leven ons van kan afleiden. En zeker dat zal ook aan het licht komen, maar hoe erg is dat eigenlijk? Dat alles is er toch! We kunnen het maar beter onder ogen komen. Misschien zet het ons aan om ergens in actie te komen. Misschien kunnen we die gevoelens eindelijk eens echt loslaten, niet door ze te negeren, maar juist door er even werkelijk aandacht aan te schenken.
De andere, lichte kant van ons gevoelsleven zal zich echter in de stilte van het alleen-zijn ook manifesteren, zeker zo krachtig of wellicht zelfs vele malen krachtiger. Dat we ons bewust worden van hoe gelukkig we nu eigenlijk zijn, hoe dankbaar voor alles wat er wel goed gegaan is in ons leven en hoe vertrouwens- en verwachtingsvol we zijn naar de toekomst toe. Dat we ervaren hoeveel meer we zijn dan onze kleine zorgen, angsten en begeerten. En we de schoonheid van het leven ineens weer gaan zien, de bomen, de wolken, de vogels, alles wat er is. We onze verbondenheid met het leven ervaren, een met het al: al – een. Samen met het ene: een – saam.
Twee nachtjes slechts was ik weg geweest, fietsend door dat prachtige coulissen landschap van de Achterhoek en Twenthe, met mijn tentje in het wild kamperend op die paar plekken waar dat tegenwoordig weer is toegestaan, en ik voelde me herboren, verfrist en vernieuwd. Weer wat liefdevoller naar het zwart in mij zelf kunnen kijken, mijn falen, mijn onrust, mijn angst. Weer wat bewuster van het licht dat in mij huist en in alles om mij heen. En vooral weer met nieuwe ideeën en met zin, zin om weer de wereld in te gaan, mijn vrouw te omhelzen en mijn werk weer op te pakken. Zin ook om komend jaar weer een aantal retraites te mogen begeleiden, waar deze stilte en dit alleen zijn centraal in zullen staan.
hanswopereis 